Attyka to punkt budowli okalającej dach, będący ponad gzymsem. Może przybrać rozmaite formy, jak ścianka, balustrada lub rząd sterczyn. Poza oczywistym zadaniem dekoracyjnym spełnia także rolę zabezpieczającą, uniemożliwia przeniesienie się ogniowi w okresie pożaru z jednego obiektu na następny.

Attyki używane były już w dawnej Grecji, skąd, jak część greckich pomysłów, zostały przekazane do starożytnego Rzymu. Koniec świata starożytnego to również upadek używania attyki. W wiekach średnich pojawiała się wyłącznie okazjonalnie. Jej odrodzenie nastąpiło wraz z renesansem. Szczególną popularnością cieszyła się w Europie Środkowej, w tym na terenach polskich. 

O ile np. we Włoszech najpowszechniejsza jest attyka balustradowa, to w Polsce przybierała ona powszechnie formę bogato zdobionej ścianki. Najbardziej popularnym przykładem polskiej attyki jest pewnie ta występująca na krakowskich sukiennicach, codziennie podziwiana poprzez tysiące mieszkańców a także obcokrajowców.. Jest to częsta ozdoba na polskich budynkach świeckich, takich jak pałace czy ratusze wybudowanych przed 2 połową XIX wieku. Przeważnie nie istnieje na budowlach sakralnych. Pojawia się też okazyjnie jeszcze na budowlach późniejszych, jak np. na Pałacu Kultury i Nauki.